… Η φωτιά έσβησε;;;

Δυστυχώς δεν μπορώ να απαντήσω σε όλους(στο προηγούμενο ποστ), ούτε σύνδεση καλή έχω στο Λαγονήσι, και το ρεύμα δεν είναι σίγουρο πάντα…

Θα είμαι λακωνικός για να προλάβω τα βασικά…

Η φωτιά έκαιγε ως τις πρώτες πρωινές ώρες σε αρκετά μέτωπα. Το κύριο μέτωπο και μεγαλύτερο καμμένο πλέον μέρος, είναι πάνω από το σπίτι. Είχα διώξει οικογένεια και συγγενείς από νωρίς (νόμιζα) αλλά τελικά ήταν ΑΚΡΙΒΩΣ όταν έπρεπε. Μόλις έφυγαν για Αθήνα, κατευθύνθηκε η φωτιά ταχύτατα προς το μέρος μας. Η αστυνομία άρχισε να εκκενώνει τα σπίτια μας. Οι γείτονες μου έφυγαν, εγώ με τον κουνάδιο μου κρυφτήκαμε με σβηστά τα φώτα στον κήπο και δεν μας είδαν. Παρακολουθήσαμε τις πολύ καλά οργανωμένες προσπάθειες των πυροσβεστών… Ήρωες τα παιδιά. Φυσικά το μέρος μας δεν είναι δάσος, όπως αυτά στην Ηλεία και στα υπόλοιπα μέρη. Αραιή (σχετικά) πευκοφύτευση, που σταματούσε 50 μέτρα από τα περισσότερα σπίτια. Από κει και πέρα, σπίτια και ακαθάριστα οικόπεδα κυρίως με πουρνάρια, θυμάρια και λοιπούς θάμνους.

Με το που έφτασε η φωτιά στον πρώτο ορεινό δρόμο (200μ από το σπίτι) έφτασαν από το πουθενά τα πυροσβεστικά που νομίζαμε πως μας είχαν αφήσει στην τύχη μας. Το νερό είχε κοπεί, και μόνο με φτυάρια θα παλεύαμε όλη νύχτα… Στις 12 περίπου τυλίχτηκε στις φλόγες ένα σπίτι-γιαπί. Στις μία καταφέραμε και δεν κατέβαινε πια παρακάτω η φωτιά. Η ατμόσφαιρα φυσικά αποπνικτική. Οι ανάσες μας λίγες, τα μάτια μας έτσουζαν.

Δεν θα μιλήσω για μετά τις 4 πια, που άκουγα ράδιο από το κινητό και καθένας έλεγε το ΜΑΚΡΥ του και το ΚΟΝΤΟ του. Τι ότι καηκαν σπίτια, τι πως είναι ανεξέλεγκτη η φωτιά, ακόμα και για άνθρωπο άκουσα. Άσε που κάποιος «κάτοικος» είπε πως κάηκε ένα μοναστήρι που βρίσκεται 500 μέτρα ΚΑΤΩ από το σπίτι. Η μάνα μου νόμιζε πως πια είχαμε ΚΑΕΙ ήδη και ξενυχτούσε. Εκνευρίστηκα τόσο, που πήρα τηλέφωνο τον συγκεκριμένο σταθμό(ΠΟΛΥ μεγάλης εμβέλειας και ακροαματικότητας), για να πω ΤΙ ακριβώς συνέβαινε. Περιττό να σας πω, πως κάθε μισή ώρα, μέχρι και τις 8 το πρωι με έπαιρναν τηλέφωνο για να τους λέω τι συμβαίνει στο «μέτωπο». Και προσπαθούσα να καθησυχάσω. Και αμέσως μετά, έβγαινε ο απεσταλμένος τους που βρισκόταν 500 μέτρα κάτω από μένα για να πει πως ακόμα η φωτιά είναι ανεξέλεγκτη και επικύνδυνη και άλλα παραμύθια.

Μέσα σε όλα, την ώρα που σβήναμε τη φωτιά μας, η αδερφή μου ταξίδευε προς το χωριό της μαμάς μας, που εκείνη την ώρα, άρχισε να παραδίνεται στη φωτιά. Το Κολίρι, αν άκουσε κανείς, 1 χλμ έξω από τον Πύργο. Μόλις έφυγε από την κηδεία του θείου μας σε παραδιπλανό χωριό (Αρτέμιδα, με 25 νεκρούς), που έχει ΗΔΗ καέι. Σε λίγο θα πάρει το τρένο για Αθήνα. Το σπίτι της γιαγιάς μου ακόμα «αντέχει» αν και η κακομοίρα δεν ξέρει ΤΙΠΟΤΑ!

Ευχαριστώ όλους τους φίλους που με έπαιρναν ΟΛΟ το βράδι τηλέφωνο…να ‘στε καλά παιδιά! Και για τα συλληπητήρια σας ευχαριστώ. Εύχομαι να μην ΣΥΜΒΕΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ τίποτα από όλα αυτά μας συμβαίνουν εδώ και ενα μήνα….

Να ‘στε καλά, θα επικοινωνήσω στην πρώτη ευκαιρία!